Спаборніцтвы лясгасаў па зімовай рыбалцы – адзін з відаў актыўнага турызму на прыродзе

Спаборніцтвы па зімовай рыбалцы сярод зборных каманд работнікаў Гарадоцкага, Віцебскага і Багушэўскага лясгасаў прайшлі 16 лютага на воз. Малае Лосвіда.

Аматары падлёднага клева, у тым ліку прадстаўніцы прыгожай паловы чалавецтва (на здымку), сабраліся, каб адпачыць і паспаборнічаць у лоўлі. Пасля словаў з пажаданнямі галоўнага суддзі спаборніцтваў, дырэктара Гарадоцкага лясгаса Сяргея Якушэвіча, 36 удзельнікаў спаборніцтваў, закінуўшы за плечы ледабуры, адправіліся выбіраць самыя «клёвые» месцы на возеры. Прайшло менш за гадзіну з адведзеных шасці, а першы шчасліўчык ўжо выцягнуў рыбку і адкрыў лік. Аднак да канца спаборніцтвы пахваліцца вялікім уловам змаглі не ўсе.

Пасля сігналу аб заканчэнні спаборніцтва прайшлі ўзважванне ўлову і ўзнагароджанне пераможцаў. У выніку першае агульнакаманднае месца заняла каманда Гарадоцкага лясгаса, другімі сталі госці з Віцебска, трэцімі – з Богушевска. У асабістым першынстве першае месца заняў памочнік ляснічага Лосвідскага лясніцтва Віцебскага лясгаса В. Кручанаў, другое – галоўны ляснічы Гарадоцкага лясгаса А. Суднік, трэцяе – вальшчык лесу Вышацкага лясніцтва Г. Кірылаў. Пераможцы спаборніцтва атрымалі заслужаныя прызы. Суцяшальны прыз за самую маленькую злоўленую рыбку ўручылі лесаводу Гарадоцкага лясгаса В. Беламу.

 

Аляксей АНАШКА, намеснік дырэктара па ідэалагічнай працы Гарадоцкага лясгаса.

Паводле: http://www.garadvest.by

Гарадоцкі краязнаўчы музей ладзіць знаёмства з выставай Ірыны Барсуковай “Мая Беларусь”, знаёміць таксама з народнымі святамі і гульнямі

З сярэдзіны студзеня ў Гарадоцкім краязнаўчым музеі дзейнічае выстава віцебскай мастачкі Ірыны Барсуковай “Мая Беларусь”. Мастак музея Ларыса Лявонава распрацавала праграму знаёмства з персанальнай выставай віцебскай мастачкі Ірыны Генадзьеўны Барсукова і адзначае, што карціны выкананыя ў тэхніцы дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, графікі, жывапісу.

Прастора выставы паказвае гледачу родны горад Ірыны Генадзьеўны, уводзіць гледача ў свет традыцыйных святаў беларусаў, вядзе гледача па каштоўнасным каардынатах мастацкай творчасці, у якіх ўмоўнай графічнай і выяўленчай мовай выяўлены мары аб гармоніі прыроды і чалавека.

Ірына Барсукова – мастак, які працуе ў тэхніцы акварэлі, пастэльнага і алейнага жывапісу, графікі, дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва. У 1990 годзе яна скончыла мастацка-графічны факультэт Віцебскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута і стала выкладчыкам выяўленчага мастацтва і працоўнага навучання ў сярэдняй школе № 3 горада Віцебска.

Для характарыстыкі мастачкі як нельга лепш падыходзіць выраз «Дзе нарадзіўся – там і спатрэбіўся”. Бо Ірына Генадзьеўна як прыйшла ва ўстанову адукацыі дзяўчынкай-першакласніцай, так і вярнулася сюды пазней, ужо стала дарослай, каб самой быць прыкладам для дзяцей.

Ірына Генадзьеўна – настаўнік вышэйшай катэгорыі з задавальненнем выкладае на факультатывах і ў студыях мастацкай накіраванасці. І гэта толькі частка яе шматграннай дзейнасці. Так, яна з’яўляецца куратарам працоўных брыгад па афармленні школьнага інтэр’еру. Роспіс сцен, выраб жывапісных і дэкаратыўных пано, карцін, якія шчодра ўпрыгожваюць калідоры і навучальныя класы, – ва ўсё гэта педагог наватар ўкладвае часціцу сваёй душы.

Творчасць Ірыны Барсуковай па вартасці ацэньваецца спецыялістамі і крытыкамі. Пацвярджэннем таму – шматлікія выставы.

Першая персанальная выстава мастачкі «Дыялог» праходзіла ў Віцебскім мастацкім музеі ў сакавіку 2011 года. Затым Віцебскі мастацкі музей яшчэ двойчы экспанаваў яе працы: у лютым 2012 года Ірына Генадзьеўна была ўдзельніцай выставы «Дар выдатны, дар бясцэнны …», прысвечанай 20-гадоваму юбілею Віцебскага мастацкага музея, а ў мае 2017 г. была ўдзельніцай выставы «Вясновы букет».

Работы Ірыны Генадзьеўны Барсуковай часта выстаўляюцца ў дзяржаўнай установе «Культурна-гістарычны комплекс« Залатое кальцо горада Віцебска «Дзвіна» »*. У 2012 годзе ў Гараджоцкім раённым краязнаўчым музеі праводзілася яе персанальная выстава «Летнія матывы» – былі прадстаўлены работы ў тэхніцы алейнага жывапісу і акварэлі, сюжэт якіх – кветкавыя кампазіцыі, нацюрморты і пейзажы, у асноўным з відамі Віцебска.

Сёння Ірына Генадзьеўна паўстае перад намі і як аўтар, па-ранейшаму не змяняе сваёй мастацкай накіраванасці, і ў той жа час як прадаўжальнік і наватар у тэхніцы дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва са сваёй семантыкай і сімволікай.

Пад час наведвання выставы вучнямі гарадоцкіх школ Ларыса Міхайлаўна Лявонава падрабязна апавядае пра карціны з выставы “Мая Беларусь”, пра той сэнс які імкнулася мастачка ўкласці ў свае працы.

Экскурсавод адзначае розныя групы карцін Барсуковай, якія прысвечаны ці то Віцебску, ці народным святам, ці прыродзе і г.д.. Так экскурсавод адзначае, што цікавым уяўляецца пано «Радзіма», на якім мастачка сімвалічна злучае хрысціянства (малюнак Успенскага сабора) і паганства (малюнак козы, якая з антычных часоў лічыцца карміцелькай і паганскім сімвалам урадлівай прыроды, ўраджаю, дабрабыту). Успенскі сабор і каза выступаюць тут эстэтычнымі знакамі, што даюць эстэтычную інфармацыю, якая закадавана вызначаным спосабам ў мастацкай і прадметнай формах.

Расказваючы пра карціны «Буслянка», «Пра што ціўкаюць птушкі», «Птушыная карагод», «Голас» экскурсавод адзначае, што гэтыя работы ўяўляюць сімвалічна схематычны малюнак свята «Гуканне вясны», ключавой фігурай якога з’яўляецца птушка: у адных рэгіёнах – бусел, у іншых – жаўрук: “Свята «Гуканне вясны» праводзілася, каб паскорыць прыход вясны. Гэтая традыцыя мае глыбокія карані: клікаць вясну пачалі яшчэ ў старажытныя часы, калі нашы продкі былі паганцамі. Цяпер часцей за ўсё народнае свята супадае са святам царкоўным – Дабравешчанне.

Клікаць вясну пачыналі дзяўчыны, яны спявалі песні-вяснянкі. Асаблівасцю такіх песень з’яўлялася тое, што кожны куплет заканчваўся гучным крыкам «Гу-у-у-у!». Адсюль і назва – «гуканне».

Наведвальнікам прапануецца паслухаць песню “Вяснянка” і адзначаецца, што месца, дзе праходзіла «гуканне” павінна было быць відаць здалёк – на высокім пагорку або беразе. Усё вакол (дрэвы, камяні і г.д.) ўпрыгожвалі рознакаляровымі стужкамі (яны пазначалі красаванне, нашы продкі думалі, што дрэвы заразяцца весялосцю і яркасцю стужкі і хутчэй раскрыюць пупышкі. Асаблівай увагай карысталіся птушкі, выпечаныя з цеста, якіх раскладвалі ў акрузе, каб яны прыцягвалі птушак, якія на сваіх крылах нясуць вясну. У некаторых рэгіёнах іх называлі «Бусько» або «Буськовы лапы». Для падрыхтоўкі такіх птушачак цеста рабілі самае простае – толькі мука, вада і соль.

У свяце ж звычайна ўдзельнічалі ўсёй вёскай: вадзілі карагоды, гулялі і смяяліся, каб паказаць, як вясны будзе тут добра. Выразнага плана правядзення не было, галоўнае – весяліцца, спяваць і радавацца жыццю.

Наведвальнікам выставы прапануецца адна з гульняў: або «Чапля», або«Птушкалоў», або танцавальная гульня «Ручаёк.

Апавядаючы пра карціну «Буслянка»,  спадарыня Лявонава адзначае, што лічылася: калі птушкі выберуць чыйсьці дом, то там будзе шчасце і дабрабыт. Асабліва былі ўшанаваныя белыя буслы. Верылі, што ў дом, на якім з’явілася іх гняздо, прыйдзе шчасце і згода, у сям’і спыняцца сваркі, дзеці будуць расці здаровымі, іх абыдуць бокам хваробы, гаспадара сядзібы чакае добры ўраджай на полі. Сяло, у якім пасялілася шмат буслоў, атрымае багаты ўраджай.

Беларусы буслам прыпісваюць некаторыя чалавечыя асаблівасці: чалавечыя пальцы, разуменне мовы, наяўнасць душы, плач сьлязьмі і інш. У мінулым, па легендзе, бусел быў чалавекам. Аднойчы Бог даў яму мяшок са змеямі і жабамі і загадаў выкінуць яго ў мора. Чалавек з цікаўнасці развязаў мяшок, і ўся нечысць зноў распаўзлася па зямлі. У пакаранне Бог ператварыў чалавека ў бусла, каб з гэтага часу ён ачышчаў зямлю ад гадаў і іншых паразітаў, у якіх любяць ператварацца ведзьмы і ведзьмакі. Ад сораму у бусла пачырванелі нос і ногі.

Сёння бусел у беларусаў з’яўляецца сімвалам нацыянальнай чысціні, міралюбнасці, ціхай любаты, мудрай сілы. На гэтай працы буслы намаляваныя над гняздом ля падножжа сусветнага дрэва, крону і галіны якога вянчаюць васьміканцовыя зоркі – сімвалы вечнага жыцця.

Падобным чынам Ларыса Міхайлаўна распавядае і пра іншыя карціны з выставы “Мая Беларусь”, звязвае гэта  апавяданнем пра народныя традыцыі і прапануе наведвальнікам розныя цікавыя народныя гульні.

Відавочна, што падобная экскурсія нясе вялікі выхаваўчы патэнцыял патрыятызму і любові да Беларусі. І на яе варта запрасіць як мага больш вучняў і студэнтаў.

Выстава “Мая Беларусь” у музеі будзе працаваць да сярэдзіны сакавіка.

Леанід Гаравы

У наступны панядзелак у Даўгаполле адбудзецца традыцыйнае маслянічнае свята “Пахаванне Дзеда”

Апошнімі гадамі на Гарадоччыне святкаванне “Пахаванне Дзеда” праходзіць з удзелам вядомых беларускіх сродкаў масавай інфармацыі. Вось і зараз 4 сакавіка ў панядзелак у в. Даўгаполле завітае здымачная групу   з праграмы “Жывая культура”, якая існуе на  БТ-3, для падрыхтоўкі рэпартажу пра чарговае “Пахаванне Дзеда”.

Нагадае нашым чытачам пра гэты  абрад “Пахаванне дзеда”, які  ўнесены ў спіс элементаў нематэрыяльнай гісторыка-культурнай спадчыны, прынятых пад ахову на Беларускай рэспубліканскай навукова-метадычнай радзе па пытаннях гісторыка-культурнай спадчыны пры Міністэрстве культуры Беларусі.

Пахаванне Дзеда — старажытны беларускі абрад, камічнае пахаванне вялізнай саломенай лялькі. Сяляне збіраліся ў пэўнай хаце, дзе стаяла труна з «памерлай» лялькай, жартоўна аплаквалі і адпявалі яе, як сапраўднага чалавека. А потым выносілі ў поле і хавалі ў снезе ці спальвалі, пасля чаго ладзілі «памінкі», вясёлыя танцы і спевы. Абрад праводзілі ў першы дзень Масленіцы ў вёсках Віцебскай вобласці.

Чалавечую вопратку напаўнялі саломаю, замест галавы прычаплялі невялічкую падушку ці мех, на якім малявалі вуглём твар, часта прычаплялі бараду. Таксама прымацоўвалі вялізную моркву ці палку, якая сімвалізавала мужчынскі орган.

За некалькі дзён перад абрадам людзі ў вёсцы пачыналі дзяліцца «навінамі», што Дзед занядужэў і хутка памрэ. Калі надыходзіў масленкавы панядзелак, Дзед «паміраў». У вёсцы Даўгаполле абвяшчалася, быццам ён еў мяса і падавіўся косткаю. На акно ставілі шклянку вады, накрывалі яе лустачкай хлеба. Хлеб клалі на ручнік у куце, побач запальвалі свечку.

Потым ладзілі парадыйнае «галашэнне». Жанчыны збіраліся вакол труны з лялькаю Дзеда, «сумавалі», прыгадвалі, які ён быў дужы, спрытны, як шмат меў дзяцеў. Вобраз Дзеда наогул цікавы. Ён быццам бы быў абжорам і п’яніцам, пражыў да 100 год, і звалі яго быццам бы Сідорка. Вяскоўцы могуць распавядаць, што калісьці ў вёсцы сапраўды жыў дзед Сідорка (Сідар Міхайлавіч Бароўскі), у гонар якога гэта Дзеда і завуць. Так ці інакш, абрад старажытны і сыходзіць каранямі ў язычніцкую даўніну.

Вось апісанне «аплаквання», зробленае ў 1999 г. у вёсцы Маскаляняты: «Хто-небудзь з прысутных пачынаў галасіць: „А дзедка мой, Сідорка, чаго ж ты памёр, чаго ж ты так рана ад нас улятаеш?..“ Гучаў адказ: „Костай падавіўся. Ён мяса еў, ды падавіўся, а цераз нядзелю бабу будзем хараніць, яна сырніцаў падавілася. Баба гэта Хадора або Марюта“…
— А харошы чалавеку быў, работаў многа, цяпер не падымеш яго, хоць слязамі залійся.
— Ага, харошы, гарэлку піў, мяса жраў, вось і падавіўся…
— Як цвярозы быў — харошы, а п’яны біўся, дурный быў.
— Ой, жонак любіў, тры ці чатыры было ў яго, усіх перажыў, врэдный быў…» .

Тым часам прыходзіў «поп» — пераапрануты сялянін, часта нават вясковая бабуля, з прычэпленай барадой і кадзілам. «Поп» ладзіў жартоўнае адпяванне, манерай гаварыць і жэстамі парадыраваў сапраўднага папа. Вось адзін з парадыйных «адпявальных тэкстаў»:

Да, відзіт Бог, відзіт тварэц,
Украў мужык жыта гарнец,
Шчэ ў пшаніцу паглядае,
Да шкада, мяшка не мае.

Часам да гульні далучаўся «доктар» ці «фельчар», які спрабаваў ажывіць Дзеда, што ніяк не атрымлівалася. Урэшце «доктар» вымаў з жывата лялькі вялізную костку, якою той быццам бы падавіўся. Бабы смяяліся: «Мы ж казалі, што касцёй у Мясаед падавіўся!».

 

Мог прыйсці таксама ”прафсаюзны дзеяч”, які ўрачыста агучваў ”трудовые заслугі” Дзеда, чытаў яго біяграфію.

Пасля гэтага Дзеда клалі на санкі, выцягвалі на вуліцу і везлі за вёску. Да відовішча далучаліся выпадковыя вяскоўцы. У полі Дзеда закопвалі ў снег, адпускаючы пры гэтым вясёлыя жарты, парадыйныя прамовы.

Пахаваўшы Дзеда, вярталіся ў хату і накрывалі памінальны стол, на які падавалі бліны, верашчаку і абавязкова — сырніцу (страву ў тварага і масла, атопленых у печы). Спачатку паміналі моўчкі. Ставілі асобную талерку «для Дзеда», клалі ў яе ласункі. Потым пачыналася музыка і вясёлыя песні, якімі і скончваўся абрад.

У апошні дзень Масленіцы ладзілі ўжо  «Пахаванне Бабы», якая ўжо ўмерла ад таго, што падавілася сырніцай. Яе ляльку таксама рабілі з вопраткі, якую набівалі саломаю, гэтак жа жартоўна «аплаквалі», адпявалі і хавалі. Абрад сімвалізаваў канец Масленіцы, напрацягу якой елі ў асноўным малочныя стравы (тую ж сырніцу).

Некаторыя даследчыкі лічаць, што «пахаванне» Дзеда і Бабы — азначала развітанне з зімою.

Ёсць іншыя меркаванні. Дзед і Баба — асноўныя персанажы ў гурце калядоўшчыкаў. Прычым калядны Дзед у даўніну таксама прывязваў да сваёй вопраткі моркву, якая сімвалізавала мужчынскі орган. У жніўні, калі збіралі ўраджай, на полі пакідалі некалькі нязжатых каласкоў, якія зваліся «Дзедава барада» (гл. Дажынкі). Адсюль верагодна, што Дзед і Баба — гэта сімвалы зямной урадлівасці, забытыя язычніцкія багі. Вясною яны павінны вярнуцца ў зямлю, каб прырода адрадзілася і дала людзям ураджай.

Імя «Сідар», «Сідорка» адныя даследчыкі лічаць варыянтам кадзіравання язычніцкага бога зімы, іншыя ўзводзяць яго да вобразу бога-грамабоя Пяруна.

У даўніну абрад спраўляўся актыўна, з душою. Але па меры таго, як вёскі Беларусі бязлюдзелі, традыцыя згасла і забылася амаль паўсюдна. У вёсцы Даўгаполле абрадам доўгі час кіравала бабуля Марыя Кузьмінічна Сафронава. Але цяпер яна зусім пастарэла, і традыцыя болей не спраўляецца. Затое ў вёсцы Маскаляняты абрад аднавілі, ён праводзіцца кожны год. У 2013 г. ён быў ўзяты пад ахову дзяржавы, атрымаў статус нематэрыяльнай культурнай спадчыны.

Тэкст паводле “Вікіпедыі”

Л. Антонаў

Фота: https://news.tut.by

Якія факты з гісторыі Беларусі выклікаюць шок у расійскіх турыстаў?

Мы запыталіся ў беларускіх экскурсаводаў, што здзіўляе  гасцей з Расіі ў нашай краіне, і цяпер ведаем, што ім паказаць.

Юлія Жук, гід-перакладчык:  Як выйшла, што каралём Рэчы Паспалітай быў француз Генры Валуа?

юлия.jpg

Непадрыхтаваных турыстаў часта здзіўляе сама наяўнасць нашай уласнай яркай гісторыі. Іншымі словамі, што мы не заўсёды былі ў складзе Расіі. На гэтым фоне сапраўдны фурор выклікае гісторыя пра княства ад мора да мора, пра ВКЛ.

Сапраўды, у часы Вялікага князя літоўскага Вітаўта, які правіў з 1392 года, княства дасягнула росквіту ў геаграфічным плане і расцягнулася ад мора да мора. Нягледзячы на вялікае паражэнне ў бітве на рацэ Ворскле ў 1399-м, праз некалькі гадоў у Вітаўта атрымалася вярнуць землі, захапіць Паўднёвую Падолію і пашырыць тэрыторыю дзяржавы да Чорнага мора. Такім чынам ВКЛ мела выхад і да Чорнага, і да Балтыйскага мора.

Турыстам з-за мяжы падаецца цікавым і тое, што ў Рэчы Паспалітай князёў выбіралі і прызначалі, але яны не наследавалі уладу. Час ад часу ў нас правілі прадстаўнікі знакамітых замежных сем’яў. Вось напрыклад, як выйшла, што некалькі месяцаў каралём Рэчы Паспалітай быў француз Генры Валуа?

У XVI стагоддзі ў Рэчы Паспалітай вельмі ўплывовым саслоўем была шляхта, якая і зацвярджала кандыдатуру караля. Пасля смерці Сігізмунда ІІ Аўгуста ў 1572 годзе выбранне новага караля магло перарасці ва ўнутраны канфлікт, і, як ні дзіўна, шляхта спынілася на далёка не самай папулярнай кандыдадуры француза. Ён павінен быў ажаніцца на сястры Сігізмунда, якая была ў два разы старэйшая за яго. Генры ўсё адцягваў момант і ў выніку збег у Францыю, прабыўшы каралём Рэчы Паспалітай некалькі месяцаў. Праўда, хутка ён стаў каралём Францыі, прычым ужо на шмат гадоў.

Расіяне часта адзначаюць непадабенства Заходняй Беларусі на ўсходнюю частку краіны, асабліва ўражвае колькасць каталіцкіх касцёлаў. І ім цікава паслухаць пра гісторыю Заходняй Беларусі, якая з 1921 года да 1939-га з’яўлялася часткай Польшчы.

Сапраўды гэтыя 18 гадоў моцна паўплывалі на рэгіён, і гэта адчуваецца нават сёння. Людзі, якія ніколі не мянялі месца свайго жыхарства, некалькі разоў змянілі нацыянальнасць. Дзеці, якія нарадзіліся ў той час, вучылі ў школах польскую мову, нехта дагэтуль яе памятае. Шмат у Заходняй Беларусі каталікоў і каталіцкіх храмаў. Прычым дагэтуль у некаторых касцёлах службы праводзяць як на беларускай, так і на польскай мове.

gerviaty.jpg

Асобная тэма — гэта габрэйская гісторыя Беларусі. Шмат знакамітых габрэяў паходзіць з Беларусі. Напрыклад, менавіта тут нарадзіліся габрэйскія прэзідэнты Хаім Вейцман, Залман Шазар, Шымон Перэс.

Павел Дзюсекаў, экскурсавод: Многіх дзівіць, што гэта такі кавалачак Еўропы

ПАвел Фота Алена Касцюковіч.jpg

Турыстаў часта дзівіць гісторыя Вялікага княства Літоўскага і Рэчы Паспалітай. Тое, што краіна была і ёсць часткай Еўропы. Многія думаюць, што мы заўжды былі з Расіяй.

Расіянам таксама зусім невядомы Францыск Скарына. Таму гісторыя яго Бібліі і ён сам уражваюць. Увогуле, сам факт, што Біблія выйшла ў нас раней, чым у іх, заўсёды вельмі здзіўляе.

Гісторыя стварэння Статуту ВКЛ 1588 году, першай еўрапейскай канстытуцыі — гэта вельмі яркі момант нашай гісторыі, які, на жаль, вядомы не многім турыстам.

Увогуле, тых, хто апынўся ў Беларусі, дзівіць, што гэта такі невядомы кавалачак Еўропы, які можна для сябе адкрываць з усімі нашымі замкамі, палацамі і касцёламі.

zamok2.jpg

Дзяніс Філіпчык, экскурсавод: Здзіўляюць храмы. Таму што яны іншыя

Денис.jpg

Ад Беларусі не чакаюць еўрапейскай архітэктуры і гісторыі. Часта думаюць, што будзе «Золотое кольцо России», толькі ў Беларусі. А ўсё, што адрозніваецца, здзіўляе. Вось і Беларусь аказваецца цікавай, асаблівай. Хаця ёсць турысты, якія добра рыхтуюцца, яны атрымліваюць асалоду, калі бачаць тое, пра што чыталі ці пазнаюць дэталі раней вядомых гісторый.

Хоць Мір і Нясвіж — вядомыя турыстычныя кропкі Беларусі, замкі ўражваюць многіх. Іх архтэктура і, вядома, гісторыя, багатая і разнастайная.

Расіян вельмі здзіўляюць нашы храмы. Не толькі каталіцкія, але і праваслаўныя. Таму што яны іншыя. Асабліва цікавымі падаюцца храмы абарончага тыпу, якія ёсць у вёсках Сынкавічах, Мураванка, Камаі.

Святыні абавязкова наводзяць на разважанні наконт нашай поліканфесійнасці і разнастайснасці. Тое, што побач знаходзяцца розныя храмы, праваслаўныя і каталіцкія, заўсёды здзіўляе турыстаў.

Вольга Малафеечава, экскурсавод па Берасцю: часта здзіўляюцца, што на вуліцах не чутно беларускай мовы

Вольга.jpg

Калі казаць пра Берасце, то часта турыстаў здзіўляе, што на месцы Брэсцкай крэпасці знаходзіўся стары горад. Расіяне ўпэўненыя, што крэпасць будавалі спецыяльна напярэдадні Вялікай Айчыннай вайны. А аказваецца, што тут 1000 год назад ужо існаваў горад, а дзеля крэпасці яго знішчылі.

berestje.jpg

Часта турысты (у тым ліку і з Расіі) здзіўляюцца, што на вуліцах не чутно беларускай мовы. Яны думаюць, што раз едуць у Беларусь, то тут усе размаўляюць па-беларуску, у кінатэатры глядзяць кіно па-беларуску, і толькі для турыстаў пераходзяць на іншую мову (у тым ліку рускую).

Юлія Барыла

https://planetabelarus.by