18 мая ў Дзень музеяў Гарадоцкім краязнаўчым музеем прапануецца бесплатная праграма наведвання музея для ўсіх жадаючых.

18 мая музейныя работнікі ўсяго свету адзначаюць сваё прафесійнае свята.
Міжнародны дзень музеяў з’явіўся ў календары ў 1977 годзе, калі на чарговым пасяджэнні ICOM (International Council of Museums – Міжнародны савет музеяў) была прынята прапанова савецкай арганізацыі аб заснаванні гэтага свята. І з 1978 года гэты дзень адзначаецца штогод больш як у 150 краінах.
Па словах Жака Перо, прэзідэнта ICOM, «музеі павінны заняць месца ў сэрцы грамадства і быць адкрытымі грамадскасці. Развіццё нашых устаноў залежыць у вялікай ступені ад дапамогі грамадскасці, і мы павінны прапанаваць ёй магчымасць падтрымаць нашы мэты і прыняць удзел у нашай працы. Такім чынам, неабходна, каб музеі і грамадства працавалі разам, у духу творчасці і інавацый ».

Супрацоўнікі Гарадоцкага краязнаўчага музея падрыхтавалі разнастайную праграму для сваіх наведвальнікаў у гэты дзень і пачнецца яна ў 11 гадзін.

Праграма дня стартуе з прэзентацыі калекцыі “Тайны Чырвонага мора” з дэманстрацыяй фільма пра мора.

У 13 гадзінаў наведвальнікаў музея чакае квэст-гульня “Калейдаскоп ведаў. Лічы, будзь кемлівым, адгадвай!”

Літаратурна-музычная кампазіцыя “Маё дарослае дзяцінства” з удзелам выпускнікоў Дзіцячай школы мастацтваў г. Гарадка пройдзе з 18 да 19 гадзінаў.

На працягу ўсяго дня магчыма бясплатна наведаць выставу “Тэкстыльная мазаіка” мастачкі Настассі Ганчаровай, а таксама зрабіць у цемры экскурсію па залах этнаграфіі і аддзела прыроды нашага музея.

Гэтую праграму музей ажыццяўляе з 11 гадзінаў да 20.00 і ўваход бясплатны.

Леанід Гаравы

 

Ніякія гэта не ідэальныя сем’і. Гэтак жа, як і ўсе астатнія, сварацца, лаюцца, крыўдзяцца. Як і ўсе, вучацца быць разам. Тым не менш, кожны з іх шмат гаворыць пра свабоду, правільныя прыярытэты і развіццё. Часам я зусім не вытрымліваю і скептычна паціскаю плячыма, але на самой справе – мне падабаецца. Няёмка сказаць: яны нават групу ў Viber назвалі «Шчаслівыя людзі».

Сёння Holiday.by пакажа чатыры фотагісторыі пра чатыры сям’і. Што іх аб’ядноўвае? У адзін цудоўны дзень усе гэтыя людзі пакінулі звыклыя працы, пераехалі ў вёску і сталі працаваць у турызме. Самае пацешнае: прычына і матывацыя ў кожнага свая, а вынік, здаецца, прыблізна адзін (ну вы памятаеце назву групы).

Гісторыя першая. Фальварак «Раскоша»

Хто: Яўген (32 гады), Валерыя (33 гады), Ян (хутка 6) і Амелія (амаль 3 гады). Пераехалі: з Мінска ў вёску Палессе (Мядзельскі раён)

Зума ўцякла наперад.

Як і ўсякі прыстойны шчанюк (дзевяць месяцаў ад роду), яна абсалютна бесталковая. Госці прыехалі, ура, дайце панюхаю, а паглядзіце, як я ўмею валяцца на спіне, а гэта мой гаспадар, а вунь курыца, пабягу-ка за ёй.

У нейкім сэнсе, Зума мае рацыю: ахоўваць дом асаблівага сэнсу няма – няма ад каго. Жэня і Лера купілі ўчастак у самым канцы вясковай вуліцы, чужыя не ходзяць. За паўтара года пабудавалі дом. Пераехалі. Трохі бянтэжачыся – падабаецца ці не ?, – Жэня пытаецца, як нам яго праект: акрамя асноўнага дома на ўчастку пастаўлены два старых вясковых зруба.

– Я планую пачаць прымаць турыстаў ужо ў гэтым сезоне. Асноўны прыярытэт – байдарачныя паходы. Да прыкладу, першы дзень – паход і начлег у палатках, другі – экскурсіёнка па наваколлі з заездам у Будслаў, трэці – беларуская вечарына на базе нашага фальварка. Увогуле, ідэя зарабляць не на пражыванні, а на сэрвісе і паслугах.

Хлопцы не дауншыфцеры. У Мінску ўсё добра (па агульнапрынятых мерках): кватэра, машына, праца. Жэня дастаткова запатрабаваны экскурсавод і вядучы мерапрыемстваў, на Лере ўся арганізацыйная праца і дзеці (у пары двое малых, малодшая Амелія толькі збіраецца ў дзіцячы сад).

– Пераезд у вёску – гэта спроба рэалізаваць мару, якую я спрабую ператварыць у бізнес-ідэю. Калі ў мяне атрымаецца зарабляць тут хоць бы прыблізна столькі ж, колькі ў Менску, сэнсу вяртацца ў горад наогул не будзе.

Таму я рухаюся адразу ў трох кірунках: байдаркі, аграсядзіба і музей пад адкрытым небам. Тыя, хто пераехаў і жыве на мінімальную вясковую зарплату, відавочна нешта не дагаворвае. Мне трэба нешта большае, чым спакой і рэлакс.

– Чаму ты ўвесь час гаворыш “я”? А што пра гэта думае Лера?

– Ды не, проста ў нас “я” – гэта значыць «мы». Здаецца, у вас гэта называецца дэмакратыяй (смяецца – заўв. Рэдакцыі). Я магу крычаць, шумець, але ўсё роўна зробім, як скажа яна.

Самы вялікі скандал, які ў нас быў пасля пераезду – гэта выбар месца для агарода.

– Проста часам мая фантазія сутыкаецца з яго рэальнасцю, – Валерыя – увасобленне спакоя і добразычлівасці.

– Я скончыла курсы ландшафтнага дызайну, адказваю за творчую частку. Усё, што пра грошы – гэта да Жэні. Мы яшчэ да вяселля марылі пераехаць у вёску. Тут іншы рытм: ты прачынаешся, калі хочаш, засынаеш, калі хочаш. І тут добра дзецям.

Выходзім на вуліцу, абыходзім счарнелы ад часу дамок. За яго вуглом – ціхая роўнядзь ракі, лес, высокая сухая трава ў снезе. Паветра халаднаватае, чыстае. Нейкае вельмі правільнае і прыгожае месца – пра адзіноту і волю. Сэрца маё на секунду збіваецца cа звыклага рытму.

– Тут будзе футбольнае поле, – папярэджвае Жэня. – А цяпер ідзём глядзець, дзе я пабудую музей вікінгаў.

Хай спачатку пабудуе: калі будзе гатова, я раскажу пра яго асобна. А пакуль мы развітваемся і рухаемся далей.

Гісторыя другая. Загарадны дом «Abramovich house»

Хто: Юрый (40 гадоў), сын Мірон (10 гадоў)

Пераехалі: з Мінска ў вёску Антонізберг (Мядзельскі раён)

Шмат хто хоча дапамагчы журналісту. Расказаць захапляльна, дадаць дэталяў, падфарбаваць – не без гэтага. Юра – не з такіх. Прыязны інтраверт, ён не спяшаецца выхваляцца ні сядзібай, ні прысядзібнай гаспадаркай. Я пасаромелася спытаць пра даход: думаю, ён бы і не адказаў прама.

– Я пераехаў у 2013 годзе, хоць дом дабудаваў яшчэ ў 2008. Не магу сказаць, што стаміўся ад мітусні. Хутчэй, наадварот: у Мінску злавала адчуванне, што жыццё праходзіць дзесьці побач. А тут кожную раніцу лаўлю сябе на думцы, што рухаюся ў правільным кірунку. Адчуванне, што правёў у вёсцы ня пяць гадоў, а дваццаць. Кожны дзень нешта адбываецца.

Спачатку была задумка зрабіць сядзібу з ухілам у аздараўленне. Прабежкі па раніцах, зарадка, ўсё такое. Не атрымалася. Цікава, чаму.

– Пераязджаючы ў вёску на Нарачы, у цябе тры варыянты: маленькі бізнэс, турызм ці праца ў санаторыях. Дапусцім, побач няма ні аднаго прыватнага кафэ – а мы зараз гаворым пра курортную зону. Ёсць ідэя з часам адкрыць рыбны рэстаран. Наогул, у вёсцы ты пастаянна генерыруеш нейкія ідэі.

– Разглядаеш варыянт вярнуцца ў горад?

– Не. Калі я прыязджаю ў Мінск, адзінае, чаго мне хочацца, – разгарнуць машыну і з’ехаць назад.

Гісторыя трэцяя. Сядзіба «Фазэнда»

Хто: Канстанцін (39 гадоў), Юлія (35 гадоў), Маша (12 гадоў), Цімафей (8 гадоў), Кірыл (2 гады).

Пераехалі: з Мінска ў вёску Чарэўка (Мядзельскі раён)

Маляўнічага фотарэпартажу пра шматдзетную сям’ю не атрымалася – сям’я апынулася ў ад’ездзе. Пра ўсё пагаварылі з Канстанцінам, можна па-простаму – Касцянычам. Як стаць спакайней? Як шчаслівей? А як – дабрэй? Вось што прыдумаў Косця: ён узяў і перавёз сям’ю ў вёску. Аграсядзібу назваў проста: «Фазэнда».

– Калі я пачну распавядаць гісторыю свайго жыцця, табе нататніка не хопіць запісваць.

Ладна. Хаваю нататнік і паслухмяна іду следам: гаспадар паказвае валоданні. Паднімаемся на пагорак: менавіта тут, на двух гектарах зямлі, хутка размесціцца фермерская гаспадарка. Каля 20 бараноў, нубійская козы, в’етнамскія парасяты і куры, якія нясуць блакітныя яйкі.

– Перш, чым пераязджаць, трэба адбыцца як асоба. Я марыў пра вёску на працягу дзесяці гадоў, павер, гэта не спантаннае рашэнне. Спецыяльна шукаў ўчастак далей: вельмі стаміўся ад людзей (Канстанцін працаваў у аптовым гандлі – заўв. Рэдакцыі).

– Стаміўся ад людзей, з’ехаў на Нарач і пабудаваў сядзібу, каб прымаць людзей?

– Ды не, гэта зусім іншае. Тут свабода, ты сам сабе належыш. І тыя ж самыя людзі цябе ўспрымаюць па-іншаму. Перастаюць мець значэнне знешнія атрыбуты: кошт машыны, адзення, дома.

– А чым жонка займаецца?

– Юля юрыст, да дэкрэтнага водпуску (у пары трое дзяцей – заўв.рэдакцыі) працавала як HR-менеджэр. Пакуль ішла будоўля, яна, вядома, па-жаночаму перажывала і перыядычна хандрыла. Але потым пачаўся сезон, і ўсё прайшло. Улетку быў такі попыт, што не ведалі, за што хапацца. Але ўсё залежыць ад таго, з якой базай ты пачынаеш: як і ў любым бізнэсе, ты павінен з сябе нешта ўяўляць.

Пра будоўлю мы ведаем адно – яна не сканчаецца. Цяпер Кастусь завяршае другі гасцявой паверх. Там, дарэчы, зусім цудоўная тэраса з вокнамі ў падлогу – від чароўны.

– Калі пераязджалі, больш за ўсіх радаваліся дзеці. Школа тут выдатная. Чаму вёска? Хочацца быць карысным, а не проста зарабляць грошы.

Гісторыя чацвёртая. Прыватная стайня «Лунная даліна»

Хто: Юрый (35 гадоў), Ірына (24 гады).

Пераехалі: з Мінска ў вёску Зялёнкі, Мядзельскі раён.

Мы едзем па вузкай вясковай вуліцы. Па левую руку нізенькі просевший драўляны дом. Сонечна. Пад нагамі весела хлюпае вясновая жыжк

Унізе ўчастка хлеў, там свінні. Шмат, але колькі – я не ведаю, не палічыла. Самую маленькую бяруць на рукі, яна трапеча ад жаху і віскоча.

– Гэта таму што ў сьвіньні псіхалогія ахвяры. Яна падазрае, што мы хочам яе з’есці, – крыважэрна круціць вачамі Юра.

Навіны дня: адну з свіней клічуць Бекон, другую – Біфштэкс. Мы прыехалі ў прыватную стайню «Лунная даліна». Каля чатырох гадоў таму яе адкрыла маладая пара з Мінска.

У гэтым годзе Юра і Іра пашыраюцца: плануюць аформіць сялянска-фермерская гаспадарка. Акрамя коней і свінак, мне паказалі нейкае бамбасховішча, дзе захоўваюць гародніну.

Я нічога ў гэтым не разумею, таму пытаюся простае: як адважыліся пераехаць і ці можна хоць нешта зарабіць у вёсцы на турызме.

– Гэты ўчастак дастаўся ў спадчыну. Прыехалі ў адпачынак, захацелася пакатацца на конях. Аказалася, што на Нарачы няма ні адной стайні. Вырашылі пераязджаць: трэба ж камусьці забаўляць мясцовае насельніцтва і турыстаў. За чатыры гады цалкам прывялі зямлю ў парадак, у гэтым годзе паставім дзесяціметровыя цяпліцу на агуркі.

– Не страшна было пераязджаць так далёка?

– Значна страшней кожную раніцу прачынацца ў восем і ісці на ненавісную працу. А коні – гэта наша любоў, наша хобі. Мы прапануем прагулкі, навучанне верхавой яздзе, фотасесіі. Ёсць незвычайныя паслугі, такое ўвогуле мала хто прадае: напрыклад, начныя катання або гадзінны шпацыр на досвітку (па тым жа тарыфе: 20 BYN у гадзіну).

Мы працуем кругласутачна, сем дзён на тыдзень. Улетку вельмі рана ўстаём, у чатыры, а пятай гадзіне раніцы.

– Той, які не хацеў на працу да васьмі хадзіць.

– Тут жа ўсё робіш для сябе і адразу бачыш вынік. Праўда, усё, што зарабляем, сюды і ўкладваем. Грошай ніколі няма. Думалі, правесці каналізацыю, але калі палічылі кошт (дорага з-за таго, што дом стары – заўв. Рэдакцыі), вырашылі прызначыць на іншае. Вельмі хочацца стайню хаця б на дзесяць галоў, хочацца, каб свінакомплекс паўнавартасна зарабіў, хочацца ўзяць наёмных супрацоўнікаў.

Я не магу супакоіцца. Як гэта, то ёсць чатыры гады без душа і туалета? Хлопца няўхвальна чмыхае: прыехала гарадская цаца.

– Па-першае, ёсць лазня. Па-другое, санаторыі прапануюць цэлы комплекс SPA-паслуг: басейн за 5 BYN, трэнажорная зала, усё гэта нават больш даступнымі, чым у Мінску. Толькі шкада, што санаторыі баяцца выпусціць сваіх турыстаў з тэрыторыі.

Я чытаў водгукі на «букінг», людзі пішуць, што ўсё спадабалася, але на чацвёрты дзень хочацца збегчы далей – сумна. Мы б маглі прапанаваць столькі актыўнасці: пачынаючы ад іпатэрапіі і заканчваючы аднадзённымі паходамі. Але пакуль выбудаваць паўнавартаснае супрацоўніцтва не атрымліваецца.

– Рабят, ну скажыце сумленна, па колькі зарабляеце. Каб у іншых не было ілюзій.

– У сярэднім, па пяцьсот. Прэзідэнт загадаў, мы слухаемся (смяецца – заўв.рэдакцыі).

p.s. Увечары, засынаючы, я ляжала і думала: змагла б я пераехаць? Ўяўленне малявала заведама нежыццяўляльныя планы. Ці так важна месца, калі ты ўсё роўна паўсюль вязеш з сабой сябе? Ці ўсё ж такі важна.

Отдых в Беларуси на Holiday.by

 

Наша першае падарожжа ў новым годзе ў рамках праекта «Краіна» – у Гарадок на Віцебшчыне. Ужо ад адной назвы гэтага невялікага населенага пункта вее ўтульнасцю. Цікавы тапонім і мясцовая рака – Гараджанка. А ад назвы возера – Лугавое – пахне кветкамі, і хочацца як найхутчэй патрапіць з зімы ў лета. Таму што ўзімку ў Гарадку вельмі ха-а-а-лодна, бр-р! Халадней, чым дзе, у гэтых краях і ў іншы час года: тут беларускі «паўночны полюс». Але пра гэта крыху пазней – у нашых традыцыйных пяці прычынах.

Скульптура закаханых у двары жылых дамоў у цэнтры Гарадка.

Населены пункт упершыню згадваецца у 1128 годзе – у нагоды ваеннага паходу кіеўскага князя Мсціслава Уладзіміравіча ў Полацкую зямлю. У летапісах другой паловы XIII стагоддзя згадваецца як «Гарадок каля Полацка». На карце 1613 года адзначаны як мястэчка Віцебскага ваяводства Вялікага княства Літоўскага. У XVII стагоддзі на правым беразе ракі Гаражанкі пабудавалі бастыённы замак з пяццю абарончымі вежамі і ровам.

Сцяг Гарадка і раёна.

Журналісты TUT.BY ўжо распавялі аб 23 гарадах Беларусі. Фотарэпартажы з пяццю прычынамі пабываць у іх – у проекте «Страна».

Прычына першая. Музей з «Пагоняй» і унікальныя традыцыі

Каля цэнтральнай плошчы знаходзіцца адно з самых прыгожых будынкаў у Гарадку – раённы краязнаўчы музей. На вежцы – флюгер з «Пагоняй».

У фондзе музея – каля 45 тысяч прадметаў. Тут вельмі багатая этнаграфічная калекцыя, экспазіцыі, якія распавядаюць аб прыродзе, гісторыі, людзях гэтага рэгіёну Віцебшчыны.

Сярод экспанатаў ёсць і незвычайныя «падарункі» Гарадоцкай зямлі – каменныя фаласы.

Большую частку – 16 асобнікаў – ў 1990 годзе установе культуры перадаў педагог і краязнаўца Барыс Гордзін з вёскі Бычыхі. Пазней калекцыя папоўнілася яшчэ трыма экспанатамі, якія ў музей прынеслі жыхары райцэнтра. Людзі знаходзілі іх на сваіх гародах.

В Городокском районе находят каменные фаллосы. Ученые спорят об их происхождении

А яшчэ Гарадок здзіўляе талентамі сваіх жыхароў. Мясцовае ажурнае ткацтва «Кісея» уваходзіць у спіс нематэрыяльнай культурнай спадчыны Беларусі. Асаблівасць гэтых ручнікоў, абрусаў – ў разрэджанай структуры. Вырабы ткуць з адбеленыя ільняных нітак, а іх краі ўпрыгожваюць карункамі, звязанымі кручком.

У Гарадоцкім Доме рамёстваў працуе майстэрня, дзе можна пазнаёміцца з гісторыяй ажурнага ткацтва і вывучыць працэс.

Майстар Марына Гушча сёння асноўная захавальніца старадаўняй традыцыі ажурнага ткацтва. Фота: livingheritage.by

І яшчэ адным унікальным абрадам слаўны гэты край. У Гарадоцкім раёне з даўніх часоў існуе гульня «Пахаванне дзеда». Гэта народная пародыя на цяперашні развітанне з памерлым. Адбываецца рытуал заўсёды ў першы дзень Масленіцы.

«Пахаванне дзеда». Як TUT.BY пабываў на эратычна-жартоўных хаўтурах

Збіраюцца вяскоўцы, у асноўным пажылыя жанчыны, і весяляцца. Калі ў іншых месцах на Масленіцу спальваюць пудзіла зімы, то на Гарадоччыне «хаваюць» ляльку ў рост чалавека, якая сімвалізуе міфалагічнага дзеда-продка. Яго «пахаванні» – і ёсць сустрэча вясны.

Прычына другая. Канстанцін Вераніцын і «Гарадоцкі Парнас»

Адзін з самых вядомых ураджэнцаў гэтага краю – Канстанцін Вераніцын, паэт, аўтар самага папулярнага ў XIX стагоддзі беларускага творы – сатырычнай паэмы «Тарас на Парнасе». Ён нарадзіўся ў вёсцы Астраўляны.

Мова паэмы пра «палясоўшчыка» (лесніка) Тараса – жывы віцебскі дыялект таго часу. Многія памятаюць са школьнай лавы пачатак яго прыгод: на паляванні Тарас праваліўся ў нару і трапіў у іншы свет, на Парнас. Там ён сустрэўся з антычнымі багамі і пісьменніцкай элітай.

Ці знаў хто з вас, браткі, Тараса,

Што палясоўшчыкам служыў?

На Пуцявішчы, у Панаса,

Ён там ля лазні блізка жыў.

Што ж, чалавек ён быў рахманы,

Гарэлкі ў губы ён ня браў,

Затое ў ласцы быў у пана —

Яго пан дужа шанаваў.

Любіла тож Тараса й паня,

І войт ні разу не збрахаў,

Затое ж ён балота з рання

Да цёмнай ночы пільнаваў.

Чуць золак — стрэльбу ён за плечы,

Заткне сякеру за паяс, —

Заўсёды ходзіць бор сцярэгчы

Ды птушак біць з ружжа Тарас.

Хадзіў ці многа ён, ці мала,

Ды толькі нешта адзін раз

Бяда ў бары яго спаткала…

Во як казаў нам сам Тарас.

У Гарадку, каля краязнаўчага музея, ўстаноўлены памятныя знакі, прысвечаныя паэме і яе аўтара.

Валун з памятнай дошкай у гонар паэмы «Тарас на Парнасе». Фота: Вікіпэдыя

З 2008 года ў райцэнтры праводзіцца свята народнай творчасці, беларускай паэзіі і фальклору «Гарадоцкі Парнас» у гонар Кастуся Вераніцына – звычайна ў першых днях чэрвеня.

У скверы каля будынка райвыканкама знаходзіцца скульптура, прысвечаная паэме «Тарас на Парнасе». Помнік уяўляе сабой адкрытую кнігу, на фоне якой стаіць вясёлы ляснік. Каля яго ног сядзіць кранальная вавёрачка. Дарэчы, усталявалі скульптуру толькі со второй попытки.

Прычына трэцяя. Старая паштовая станцыя і забудова

У 2014 годзе Гарадок павінен быў прыняць 19-я па ліку рэспубліканскія «Дажынкі». Райцэнтр пачалі прыводзіць у парадак ледзь не за год да свята, чыноўнікі далі загад, каб будаўнікі працавалі «разумна, талкова, эфектыўна і танна». Пры гэтым мясцовыя ўлады не хавалі: «Горад цяжкі – тут ніхто сто гадоў нічога не рабіў». Праца кіпела!

Как Городок готовится к «Дажынкам-2014»: площадь без Ленина, лыжероллерная трасса мирового уровня, лоск на зданиях

Городок восемь месяцев живет в строительном аврале: как райцентр готовят к «Дажынкам»

«Звездный час» для губернатора Косинца. Как прошли «Дажынкі» в Городке, которые из республиканских сузились до областных

Потым прэзідэнт адмяніў правядзенне фестывалю ў маленькіх населеных пунктах краіны. Гарадоцкія «Дажынкі» з рэспубліканскіх зразумела перафарматаваліся ў рэгіянальныя. Але падрыхтоўка да свята дакладна пайшла райцэнтру на карысць: ён непазнавальна папрыгажэў. Цяпер гэта ахайны, дагледжаны, прыемны воку гарадок.

У цэнтры Гарадка, каля галоўнай плошчы, захавалася забудова канца XIX – пачатку XX стагоддзяў. Помнікі архітэктуры таксама адрэстаўравалі да “Дажынак”. Прыгожы аднапавярховы дом з аптэкай – адзін з самых старых у горадзе.

У Гарадку тры храма: Благавешчанскі касцёл і дзве праваслаўныя святыні – Траецкая царква і храм у гонар апостала Андрэя Першазванага.

Пад Свята-Андрэеўскі храм аддалі гістарычны будынак – былую паштовую станцыю (сярэдзіна XIX стагоддзя). З умовай, што новыя гаспадары захаваюць аблічча помніка архітэктуры.

Раней на паштовых станцыях паштальёны і вандроўцы мянялі коней. У Беларусі засталося 37 такіх помнікаў. Яны пабудаваныя ў 1840-1860-я гады па тыпавым праекце. Цікавы аповяд пра гэтыя збудаванні – тут.

Пра лёс станцыі ў Гарадку ўжо ў паслярэвалюцыйныя час нам распавяла служительница царкоўнай лаўкі:

– Да вайны ў гэтым будынку была машынна-трактарная майстэрня, потым – жыллё, чатыры кватэры, у іх жылі работнікі рамзавода. Гадоў 10 таму будынак аддалі праваслаўнай епархіі. Пачалі рабіць рамонт – паступова, як атрымлівалася па фінансах. Адрамантавалі частку будынка, тут цяпер ідуць службы. У мінулым годзе паставілі купал. Справа ад уваходу зрабілі прыбудову, там будзе алтар.

Былая паштовая станцыя. Зараз храм.

Падобная станцыя, таксама помнік архітэктуры першай паловы XIX стагоддзя, захавалася ў вёсцы Кузьміно Гарадоцкага раёна. Яе адрэстаўравалі і адкрылі тут прыдарожную гасцініцу.

Гарадок запомніцца вам сваім рэльефам: тут часта ідзеш то ў горку, то з яе. Асабліва гэта адчуваецца на Невельскай шашы, на мосце праз Гараджанкі.

Прычына чацвёртая. Наш «паўночны полюс»

Зберацеся ў Гарадок – апраніцеся цяплей. Зіма на Віцебшчыне, а асабліва на Гарадоччыне, доўгая, суровая, надвор’е капрызная – калі ў іншых абласцях ужо цвітуць кветкі і ідзе пасяўная, тут яшчэ ляжыць снег.

У Гарадоцкім раёне знаходзіцца і беларускі «паўночны полюс» – гарадскі пасёлак Езярышча. Гэта галоўны рэкардсмен ў зводках надвор’я. Тут фіксуюць самыя моцныя маразы і снегапады, самыя халодныя восеньскія ночы.

Белорусский «северный полюс». TUT.BY побывал в самом холодном месте страны

Чаму тут халадней за ўсё, сіноптыкі тлумачаць проста: Гарадоцкі раён знаходзіцца на паўночным усходзе краіны і звычайна першым сустракае халоднае арктычнае паветра. Праз двое-трое сутак ён выхолаживается максімальна, таму і тэмпературы ў гэтых месцах самыя нізкія.

Змёрзлая рака Обаль ў Езярышчы.

Мясцовыя старажылы ўспамінаюць, што іншыя зімы выдаваліся такімі сцюдзёнымі, што птушкі на дрэвах каля дома сядзелі не зварухнуўшыся. Да іх нават можна было дакрануцца! Бедныя пічугі не ляцелі, толькі пераступалі з лапкі на лапку.

Пагаворваюць, што назіралі тут і зусім ужо незвычайнае для нашых шырот з’яву – паўночнае ззянне.

Дарэчы, навакольныя вёскі маюць «зімовыя» назвы: Мехавое, Дражакі, Марозава, Студзёнка …

Городокчане, нягледзячы на тое што жывуць у суровым краі, – людзі ветлівыя, багатыя на таленты і шчодрыя на сардэчную цеплыню. Таму ў Гарадок прыязджаць заўсёды прыемна.

Вось, напрыклад, Ала Пашук ператварыла свой двор у сапраўдную калядную казку. На сценах дома – арыгінальныя вяночкі, гірлянды, ілюмінацыя. На падваконніках прымасціліся мілыя снегавікі і ялінкі.Святочна ўпрыгожыла гаспадыня і тую ў двары, распавядае мясцовая газета.

Прычына пятая. Лыжаролерная траса

На ўскрайку Гарадка знаходзіцца ўрочышчы Вераб’ёвы горы. У гэтым маляўнічым месцы з азёрамі і лесам пабудавалі лыжаролерную трасу еўрапейскага ўзроўню. Спецыялісты кажуць, што яна не горш, чым у Раўбічах.

Максімальная працягласць аднаго круга трасы – 7,5 км, шырыня палатна – 9 м, найбольшы перапад вышынь складае 28 м. Колькасць уздымаў і спускаў на розных дыстанцыях вар’іруецца.

Гарадокская траса прызначана як для рэгіянальных, так і для міжнародных спаборніцтваў.
Турыстам

У Гарадоцкім раёне шмат старажытных гарадзішчаў і курганных могільнікаў. Недалёка ад вёскі Дуброўка знаходзіцца помнік археалогіі – каменныя крыжы XIV-XVII стагоддзяў. У пасёлку Езярышча – замчышча гэтага ж перыяду. А ў вёсцы Рамні – касцёл канца XIX стагоддзя, у Паташні Мяжанскага сельсавета – латышскі малітоўны дом, у Кабішча – унікальная царква. Спіс усіх славутасцяў рэгіёну – па спасылцы.

Адно з горадаўтваральных прадпрыемстваў – птушкафабрыка. Будзеце тут, зайдзіце ў яе фірмовы краму і купіце мясцовую навінку – індычку.

От птенца с «эффектом мамки» до 7-килограммовой туши. Как в Городке выращивают индейку к Рождеству

У Гарадок лёгка дабрацца на аўтобусе, маршрутцы і цягніку – гэты горад знаходзіцца паблізу буйных магістраляў. Ад Віцебска рукой падаць, усяго 30 км. Пераначаваць можна ў гатэлі ў «Спартыўным мястэчку». Паабедаць – у ресторане и кафе.

На сваім сайце http://www.poozerie.com гаспадары прадпрыемства так паведамляюць пра сябе:

«Адпачынак на прыродзе не замяніць ніякімі іншымі відамі адпачынку. Толькі вольны час за горадам, далёка ад пыльных вуліц, праспектаў і дарог у поўнай меры аднаўляе арганізм пасля працоўных будняў і гарадской мітусні.

З 2004 года мы гасцінна сустракаем гасцей на ўнікальнай базе адпачынку «Паазер’е», якая знаходзіцца ў вёсцы Канашы Гарадоцкага раёна Віцебскай вобласці. Да нас прыязджаюць як аматары пасіўнага адпачынку, так і заўзятыя паляўнічыя і рыбакі.

У цяперашні час «Паазер’е» мае:
• паляўнічая гаспадарка агульнай плошчай 27,2 тыс. Га;
• возера Плаў плошчай 112 га;
• тры гасцявых хаткі на 2, 8 і 14 чалавек з камінам, спадарожнікавым ТБ, DVD, музычнай апаратурай, душавымі кабінамі і туалетамі, кухняй з наборам посуду, газавай плітой і халадзільнікам;
• “дом паляўнічага” для правядзення урачыстасцяў, вяселляў, карпаратываў і г.д. да 40 чалавек
• руская лазня на дровах з выхадам на пірс.

Акрамя таго, звычайныя турбазы не адрозніваюцца наяўнасцю паляўнічых угоддзяў, якія значна павышаюць якасць адпачынку для аматараў палявання.

На тэрыторыі базы знаходзіцца унікальны «дом паляўнічага», інтэр’ер якога вытрыманы ў духу традыцыйных паляўнічых хат можа змясціць да 40 гасцей для правядзення святочнай падзеі вашага жыцця. Інтэр’ер, упрыгожаны пудзіламі птушак і дзікіх звяроў, дзеючы камін і вялікі стол у зале з лавамі з чырвонага дрэва.

Трафейная паляванне, паляванне па пяру, а таксама паляванне з ганчакамі – мы прапануем любы варыянт палявання, а вы выбірайце тое, што з’яўляецца цікавым і звыклым ці, наадварот, новым і нязведаным для вас.

Мы прапануем наступныя віды паляванняў:

• па птушцы: качка, глушэц, слонка.
• па пушных звяроў: заяц, янот, ліса, воўк.
• па капытным: лось.

Плошчуа сядзібы дазваляе праводзіць на яе тэрыторыі не толькі адпачынак невялікіх груп прыхільнікаў экатурызму, але і масавыя святы, злёты турыстаў і сямейныя ўрачыстасці.

Аматары пейнтбола змогуць ацаніць гушчыню лясоў і асаблівасці ландшафту, якія ператвораць актыўную гульню ў сапраўдную праверку трываласці і тактычных навыкаў.

Не парушаючы спрадвечнасць прыроды, мы, у той жа час, ствараем камфортныя ўмовы для знаходжання ў Паазер’і. Да вашых паслуг па-сапраўднаму хатняя абстаноўка, а таксама ўсе выгоды, якія дазваляюць не думаць пра дробязі і засяродзіцца выключна на высакакласным адпачынку, на займальнай рыбалцы ці азартнай паляванні. »

База адпачынку размяшчаецца ў адным з найпрыгажэйшых месцаў у 55 км на паўночны ўсход ад Віцебска ў вёсцы Канашы Гарадоцкага раёна Віцебскай вобласці.

Тэлефон для даведкі і браніравання:

8 (0212) 61 10 76 Гор.

8 (033) 614-41-04 МТС

Адправіць заяўку можаце на электронную скрыню:

info@poozerie.com

director@poozerie.com

Ініцыятарам правядзеннем мерапрыемства стала раённае аб’яднанне прафсаюзаў, партнёрамі выступілі Гарадоцкі райвыканкам, Віцебскі абласны ЦАР па зімовых відах спорту, Віцебскі абласны клуб ФПБ Беларусі, СДЮШАР Прафсаюзная арганізацыі «Нафтан» (г. Наваполацк), райорганизация РГА «Белая Русь» і ТДА «ДСТтрэвл» .

У спаборніцтве прынялі ўдзел 14 спартыўных каманд: Гарадоцкага райвыканкама, Гарадоцкага раённага газазабеспячэння ААТ «Віцебскаблгаз», РКП «ЦУАСП», аддзела адукацыі, спорту і турызму райвыканкама, УАЗ «Гарадоцкая ЦРБ», в / ч 94017, ДЛДУ «Гарадоцкі лясгас», КУПП «ГПКіЦС», ААТ «Птушкафабрыка Гарадок», РАНС, РАУС, ДУА «ГГАТК», ф-ла «Віраўлянскі» ЗП «Дзецкасельскі-Гарадок”, ПУ «Паўночны» Віцебскага КХП. У склад кожнай каманды ўваходзіла адна жанчына і трое мужчын. 56 плаўцоў-аматараў спаборнічалі ў індывідуальных заплывах ў сваіх узроставых катэгорый (жанчыны – 25 м, мужчыны – 50 м), затым адбылася камандная эстафета 4х25 м.

У эстафетах перамагла каманда ф-ла «Віраўлянскі» ЗП «Дзецкасельскі-Гарадок”, на 2-м месцы – вайсковая частка, на 3-м – каледж. Падрабязнасці аб ходзе турніру і выніках індывідуальна заплываў чытайце ў № 33 раённай газеты «Гарадоцкі веснік », які выйдзе 4 траўня.

Прапануем вашай увазе фотарэпартаж з праведзенага мерапрыемства.

Святлана Якаўлева.

Сафійскі сабор, цэнтр Еўропы, крыж Ефрасінні Полацкай, самы вялікі ў свеце помнік Францыску Скарыну, Барысаў камень, выконваючы жадання: пералічваць турыстычныя вартасці Полацка можна да бясконцасці – ды і то калі ўсё запомніш. Выбраць пяць галоўных месцаў для наведвання ў самым старажытным горадзе Беларусі няпроста, лягчэй назваць прычыны, па якіх варта прыехаць у Полацк хоць бы на дзень.

Прычына першая: турыстаў у Полацку любяць

15 гадоў таму мая добрая прыяцелька, экскурсавод па прафесіі, са шкадаваннем заўважыла, што Полацк – гэта цукерка, загорнутая ў газетную паперу. На яе думку, нягледзячы на ​​прыстойны багаж славутасцяў, у самым старажытным горадзе Беларусі не было створана элементарных для турызму умоў: няма танных гасцініц, паказальнікаў, інфраструктуры, няма дзе паесці да 12 гадзін раніцы, ды і асартымент кафэ і бараў пакідае жадаць лепшага.

Праз 15 гадоў  Полацк абзавёўся персанальным «цэнтрам Еўропы», адзіным у Беларусі праспектам Францыска Скарыны, у кафэ і барах прапануюць меню з міжнароднага кулінарнага праекта Bella cuisine, а ў будынку былога езуіцкага калегіума можна атрымаць адказ на любое пытанне ў механічнай галавы, якая размаўляе. Больш за тое, штогод у горад- «васьмідзесяцітысячнік» прыязджаюць больш за 300 тысяч турыстаў і паломнікаў, каб убачыць «Вялікую тройку»: Сафійскі сабор, Спаса-Эўфрасіньнеўскі манастыр і Музей беларускага кнігадрукавання.

Цяпер арыентавацца сярод помнікаў і турыстычных маршрутаў зручна з дапамогай паказальнікаў, а паслугі экскурсаводаў прадастаўляюць адразу некалькі агенцтваў.

Паглядзець старажытную сталіцу Полацкага княства цікава ў любую пару года: вясной у Полацку квітнеюць каштаны, а калі прыехаць падчас паводкі, то можна ўбачыць незабыўнае відовішча – паўнаводную Дзвіну. Летам у горадзе проста камфортна шпацыраваць хоць усю ноч і слухаць, як спяваюць салаўі на Верхнім замку. Восеньскі Полацк туліць  да рамантыкі і паэзіі, а зімой горад ператвараецца ў адну гіганцкую снежную скульптуру мудрагелістых абрысаў.

Прычына другая: Сафійскі сабор

Упершыню згаданы ў летапісе ў 862 годзе, Полацк, хоць і набірае гады ў сваю скарбонку, але, нібы бронзавая статуя, толькі пакрываецца высакароднай пацінай. Пад’язджаючы да горада з боку Мінска, вы абавязкова ўбачыце полацкую Сафію.

Бачна яна з абодвух мастоў, якія вядуць у горад, і нават стоячы на мосце ў суседнім Наваполацку можна ўбачыць вытанчаны барочны сілуэт храма, якому у 2030 годзе споўніцца тысяча гадоў. Перабудаваны ў XVIII стагоддзі сабор на сённяшні дзень не з’яўляецца культавым збудаваннем і ўяўляе сабой адзін з лепшых канцэртных залаў Еўропы з цудоўным органам. Прыехаць у Полацк і не патрапіць на канцэрт арганнай музыкі – злачынства.

Сафійскі сабор у Полацку – адзін з лепшых канцэртных залаў Еўропы. Фота: Сяргей Балай, TUT.BY

У сцен храма стаіць гіганцкі валун – Барысаў камень. У часы князя Рагвалода камень абазначаў межы княства, а цяпер стаў адной з гарадскіх славутасцяў. У некаторых экскурсаводаў з каменем звязаная традыцыя, спецыяльна прыпасенай для турыстаў: калі загадаць жаданне, а пасля 3 разы абабегчы вакол каменя, яно абавязкова збудзецца. З замкавай гары ля сцен Сафійскага сабора адкрываецца надзвычайны від на горад, раён Запалоцце, Дзвіну і Задзвінне.

Яшчэ адным цікавым турыстычным аб’ектам з моманту свайго з’яўлення стаў падвесны пешаходны мост праз раку Палату (ад якой бярэ сваю назву горад). І хоць для мясцовых жыхароў мост – проста спосаб дабрацца дадому, для турыстаў і парачак гэта рамантычны сімвал, на якім фатаграфуюць маладых, цалуюцца і любуюцца навакольнымі прыгажосцямі.

Прычына трэцяя: шпацыр па Ніжнепакроўскай вуліцы

Яшчэ ў мінулым дзесяцігоддзі Ніжнепакроўская вуліца насіла імя правадыра сусветнага пралетарыяту. Намаганнямі жыхароў горада і пры падтрымцы мясцовых уладаў у 2008 годзе вуліцы вярнулі яе старую назву, і зараз яна – упадабанае месца шпацыраў як палачан, так і гасцей горада.

Менавіта на Ніжнепакроўскай вуліцы засяроджана найбольшая колькасць музеяў і помнікаў архітэктуры ў горадзе. Спускаючыся па лесвіцы ад Сафійскага сабора, літаральна праз 100 метраў бачыш сцяну і контрфорсы былога езуіцкага калегіума, дзе зараз размясціўся адзін з карпусоў Полацкага дзяржаўнага ўніверсітэта. У гістарычным будынку ёсць свае славутасці: статуя студэнта, гадзіннік ў двары калегіума і нядаўна з’явіўшаяся механічная гаворачая галава – копія дзіўнага механізму XVIII стагоддзя.

Літаральна адразу за калегіумам знаходзіцца будынак былой лютэранскай кірхі, у якой размясціўся Краязнаўчы музей, экспазіцыі якога распавядаюць пра гісторыю горада з самых старажытных часоў. Аматараў халоднай зброі зацікавіць меч X стагоддзя, які ёсць у музеі.

Далей па маршруце знаходзіцца прыватны Музей сярэднявечнага рыцарства, размешчаны ў двухпавярховым будынку на вуліцы Энгельса. Уладальнік музея ўсталяваў у двары будынка помнік аднаму з легендарных полацкіх князёў – Андрэю Полацкаму.

Купалы Богаяўленскага сабора бачныя практычна з любой кропкі Ніжнепакроўскай вуліцы. Фота: Сяргей Балай, TUT.BY

Яшчэ адзін невялікі пераход – і вы апынецеся ў сцен адразу некалькіх полацкіх славутасцяў: Музея-бібліятэкі Сімяона Полацкага, Музея беларускага кнігадрукавання і Богаяўленскага сабора.

Праз рэчку ад іх – касцёл Святога Андрэя Баболі. Далей па маршруце – Дзіцячы музей, ад якога будуць у захапленні не толькі дзеці, але і дарослыя: пакоя, нібы спраектаваныя раздурэўшымся архітэктарам, першапачаткова прызначаныя для наведвальнікаў не толькі маленькага росту, але і маленькага ўзросту.

Скончыць падарожжа па Ніжнепакроўскай вуліцы можна на мосце праз Дзвіну – каб акінуць поглядам практычна ўвесь гістарычны цэнтр горада.

Прычына чацвёртая: Ефрасіння Полацкая

Накіроўваючыся ад Сафійскага сабора ў бок Спаса-Еўфрасіннеўскага манастыра, па шляху абавязкова ўбачыш помнік маладой прыгажуні – князёўны, якая рашыла насуперак волі бацькі стаць манашкай, а пасля і настаяцельніцай першага на беларускіх землях жаночага манастыра. Самая старая царква манастыра – Спаса-Праабражэнская – была пабудавана дойлідам Іаанам ў сярэдзіне XII стагоддзя.

Дарога да манастыра ляжыць праз яшчэ адну славутасць – Чырвоны мост, які атрымаў сваю назву ў выніку кровапралітных баёў паміж французскімі і рускімі войскамі ў кастрычніку 1812 года.

Дарэчы, масты папросту можна лічыць яшчэ адной славутасцю Полацка. Іх у горадзе 5. Выканаць ўмову вясельнай традыцыі і аб’ехаць горад праз 5 мастоў, ні разу не праехаўшы двойчы па адным і тым жа, у Полацку можна з лёгкасцю. Два аўтамабільных маста праз Заходнюю Дзвіну, два масты праз Палату і яшчэ адзін невялікі мост праз рэчку Бельчанку: вось і сабраны пяць мастоў на шчасце маладым.

На скрыжаванні вуліц Ефрасінні Полацкай і Кастрычніцкай усталяваны першы на Віцебшчыне конны помнік легендарнаму полацкаму князю Усяславу Чарадзею. Нягледзячы на спрэчнае для помніка месца, ля яго падножжа часта прызначаюць спатканні.

Прычына пятая: Францыск Скарына

Гісторыкі жартуюць, што Іван Фёдараў у Маскве друкаваў пірацкія копіі кніг Францыска Скарыны. Жарты жартамі, але першым, хто прынёс друкаванае слова на беларускія землі, быў менавіта Скарына.

Атрымаўшы пачатковую адукацыю ў Полацку, малады Скарына адправіўся вучыцца ў Кракаў, пазней пацвердзіў званне доктара медыцыны ў Падуанскім універсітэце, дзе ў знакамітай універсітэцкай «Зале сарака» да гэтага часу вісіць партрэт нашага земляка як аднаго з выбітных выпускнікоў. Пазней Скарына заснаваў у Празе друкарню, выдаўшы першую беларускую друкаваную кнігу – «Псалтыр». Полацк па праву ганарыцца сваім земляком. У яго гонар усталяваны помнік на аднайменнай плошчы і названы цэнтральны праспект у горадзе.

Яшчэ адна славутасць горада размешчана як раз на праспекце Францыска Скарыны. Гэта ні многа ні мала геаграфічны цэнтр Еўропы. Усё роўна, што за званне такога «змагаюцца» адразу некалькі населеных пунктаў у Літве, Украіне, Славакіі і Польшчы. Памятны знак усталяваны непадалёк ад плошчы Францыска Скарыны, літаральна ў двух кроках ад Галоўпаштамта, дзе, дарэчы, можна купіць сертыфікат, які пацвярджае, што вы пабывалі ў геаграфічным цэнтры Еўропы.

Прычын для наведвання Полацка можна знайсці яшчэ шмат, і ў кожнага палачаніна і госця горада знойдуцца свае ўспаміны пра памятныя мясціны і славутасцях. Хоць на самай справе самая вялікая каштоўнасць Полацка – гэта яго людзі, якія любяць свой горад, памятаюць яго гісторыю і імкнуцца зрабіць яго прывабным для ўсіх, хто аднойчы вырашыць наведаць горад над Дзвіной.